ಹೊರಗಡೆ ಹೋಗಿ ಬಂದ್ರೆ ಮುಗಿತು ನಿನ್ ಕೆಲಸ. ಆಮೇಲೆ ನೀನು ಎಲ್ಲಿದಿಯ, ಏನು ಮಾಡ್ತಿದೀಯ ಅಂತ ಯಾರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ. ಹೇಳದೆ ಕೇಳದೆ ತಂದಿರೋ ಎಲ್ಲ newspapers , magazines ನಮ್ಮ ವಿಶಾಲವಾದ bed ನ ಮೇಲೆ ಹಾಕ್ಕೊಂಡು ಕುತ್ಕೊಂಡು ಬಿಡ್ತಿಯ. ನಂಗೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಉರಿದು ತಂದಿರೋ ಎಲ್ಲವನ್ನು ತೆಗೆದು ನಿನ್ನ concentration divert ಮಾಡಿದ್ರೆನೇ ಸಮಾಧಾನ. ಆಮೇಲೆ ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಆದ್ರೂನು ನೀನು ಒಬ್ನೇ ಕೂತ್ಕೊಂಡು ಓದ್ತಾ ಇರೋವಾಗ ಹಾಗೆ ನಿನ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಕೂರೋದು ನಂಗಿಷ್ಟ. ಆಗ್ಲೇ ಭಾವನೆಗಳೆಲ್ಲ ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಬಾನಿಗೆ ಹಾರೋದು. ಅವೆಲ್ಲ ಮತ್ತೆ ಗೂಡಿಗೆ ಬರೋದು ಅರೆಮನಸ್ಸಿನಿಂದ.

ನಿನ್ನನ್ನ ಎಷ್ಟು ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡೆ ಅಂತ ಈಗ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಮಂದಹಾಸ ಮೂಡುತ್ತೆ ಮುಖದಲ್ಲಿ. ನಿನ್ನ ಸನಿಹದ ನೆನಪಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆಯುತ್ತಿತ್ತು ಮನಸು. ಈಗ ನಿನ್ನ ಸನಿಹದಲ್ಲೇ ಮೈಮರೆಯುತ್ತೆ. ನಿನ್ನ ನೆನಪುಗಳ ಒಂದು ಅಮೂಲ್ಯ ಭಂಡಾರವೇ ಇದೆ ಮನಸ್ಸಲಿ. ಅದು ಹನಿಯುವ ಜೇನಿನಂತೆ. ಆಗಾಗ ಅದನ್ನು ಸವಿಯುವುದು ನನಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾದ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಎಷ್ಟು ಸಲ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೂ ಪ್ರತಿ ಸಲ ಒಂದು ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ಕೊಡುತ್ತೆ. ನಿನ್ನ ನೋಡಲು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಮನಸ್ಸು ಈಗ ಒಂದು ಹಿತವಾದ ಭಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಿದೆ. ನೆನಪುಗಳು ನೆನಪಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯಲಿ. ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನಿಂದ ದೂರ ಇದ್ದು ಬದುಕುವ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಸನಿಹ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೆ ಇರಲಿ. ಹೊಸ ಹೊಸ ಬಣ್ಣಗಳ ಭಾವನೆಗಳು ದಿನವೂ ಚಿಮ್ಮುತ್ತಿರಲಿ. ಈ ಸಂತೋಷ, ಧನ್ಯತಾ ಭಾವ ನಿರಂತರವಾಗಿರಲಿ.