Wednesday, January 6, 2010

ನೀ ನನ್ನ ಮನದ ಚಂದಿರ..


ಇರುಳಿಗೆ ಚಂದಿರನ ಬೆಳದಿಂಗಳ ಸಿಂಚನ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಹನಿ ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆ ಚುಂಬಿಸಿದಂತೆನಿಸಿತು. ಈ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ವೈಖರಿಗೆ ಏನೆಂದು ಹೇಳಲಿ? ನೀನೆ ಚೆಲ್ಲಿದ ಬೆಳದಿಂಗಳಲಿ, ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಸಾನಿಧ್ಯದಲಿ ಮೈ ಮರೆತಿರುವಾಗ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಎಚ್ಚೆತ್ತೆ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಇರುಳು ದಟ್ಟವಾದಂತೆನಿಸಿತು. ಆಕಾಶದೆಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿದೆ. ನನ್ನ ಚಂದಿರನನ್ನು ನಾ ನೋಡದಂತೆ ತಡೆದಿದೆ ಆ ಮೋಡ. ಮನಸು ಚಡಪಡಿಸಿತು. ಕಾದು ಕುಳಿತೆ. ಮೋಡ ಸರಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಯುಗವಾದಂತೆನಿಸಿತು. ಇನ್ನು ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣ ಅಂಚಿನಿಂದ ಕಣ್ಣೀರು ತಡೆಯಿಲ್ಲದೆ ಸುರಿಯತೊಡಗಿತು. ಮೋಡಕ್ಕೆ ಸರಿಯಲು ಹೇಳೋಣವೆಂದುಕೊಂಡೆ. ಗಂಟಲು ಕಟ್ಟಿ ಮಾತೇ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ. ನೋವಿನಲಿ ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿದೆ. ಈ ಕತ್ತಲು ಅಸಹನೀಯ. ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ಸಹಿಸಲಿ? ನನ್ನ ಚಂದಿರ ನನಗೆ ಬೇಕು. ಅವನನ್ನು ಕಣ್ಣತುಂಬ ನೋಡಬೇಕು. ಕವಿದ ಮೋಡವೇ, ಬೇಗ ಸರಿದು ಬಿಡು. ದಯವಿಟ್ಟು ಮಳೆಯಾಗಿಯಾದರು ಸುರಿ. ಅವನೊಡನೆ ತುಂಬ ಮಾತಾಡಬೇಕಿದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಪಿಸುಗುಡಬೇಕಿದೆ. ನೆನಪು ಎಷ್ಟು ಕಾಡಿತು ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕಿದೆ. ಅವನ ಪ್ರೀತಿ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯಬೇಕಿದೆ. ಅವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ ಕಾಡಿಸಬೇಕಿದೆ.

No comments:

Post a Comment